Wiegende afwasborstels

Het winkelhuis aan de Warmoesstraat ging omstreeks 1960 tegen de vlakte. Geen dag te vroeg, getuige een speciale herinnering van Klaas Smidt, slijter in Den Burg. 

We hadden niets te doen...

“Het moet ergens in ’53 of ’54 zijn geweest,” zegt Klaas. “Ik was een jaar of twaalf. Ik had met twee vriendjes afgesproken op de hoek van de Zwaanstraat/Warmoesstraat- waar later Leijdekkers en nu restaurant De Luwte is gevestigd. Terwijl we met z’n tweeën stonden te wachten op de laatste man, zagen we je opa uit de winkel komen. Tussen de Oranjeboom en de winkel bevond zich een steeg, en daar verdween je opa in, gewapend met een trapje. We hadden niets bijzonders te doen, dus keken we zo’n beetje wat hij ging doen. Hij klapte het trapje uit, klom erop en legde een scheefliggende dakpan recht. Tot zover: geen spektakel. Je opa was tevreden met het resultaat, klom weer naar beneden en stapte de steeg uit. Toen gebeurde het, en het was als een koddige filmscène: direct achter de oude man, het trappetje onder zijn arm, kwam met donderend geraas het halve pannendak naar beneden.”

Vrij uitzicht

Toen de stofwolk optrok, werden de verbijsterde jongens getrakteerd op nóg een onvergetelijk schouwspel: de onbeschoten kap zonder pannen bood vrij uitzicht op zemenlappen, sponzen en afwasborstels, die zachtjes slingerden aan hun haakjes; ritmisch gedirigeerd door de wind. “Jaren later,” besluit Klaas, “als wij elkaar tegenkwamen in het café, begroetten we elkaar met zachtjes wuivende handen, En wíj wisten dan waar dat op sloeg: wiegende afwasborstels onder een pannenloos dak.”